Ժողովուրդը երկրի աղն ու հացն է, իշխանությունը՝ անաղուհացը

Հայաստանի իշխանությունները ժողովրդին մեղադրում են անկիրթ և անխելք լինելու համար, նշելով, թե անկիրթ է, դրա համար էլ հայրենիքի ու պետության իրական արժեքը չգիտի։ Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա մանկլավիկների համոզմամբ, ժողովուրդը անկիրթ է, դրա համար չգիտի, որ կարելի է երկրի մի մասը հանձնել թշնամուն պարզապես լավ ապրելու համար։ Իշխանության կողմից ժողովրդի հասցեին մեղադրանքներ են հնչում թուրքերի նկատմամբ ատելություն ունենալու և խաղաղ հարևանություն չցանկանալու համար։

Բազմաթիվ ընդդիմադիրներ ժողովրդին մեղադրում են անտարբեր ու անհայրենիք լինելու համար, նշելով, թե ժողովուրդը չի պայքարում հայրենիքի համար, թույլ է տալիս, որ իշխանությունը երկիրը մաս-մաս հանձնի թշնամուն։ Շատ ընդդիմադիրներ վիրավորական արտահայտություններ են թույլ տալիս ժողովրդի հասցեին, թե անտարբեր է երկրի հանդեպ, ոտքի չի կանգնում հանուն ազատագրության և նույնիսկ մեղադրում են թրքասիրության համար։

Այս ամենի ֆոնին կա մեկ ճշմարտություն.

Ժողովուրդն է կռվում պատերազմի դաշտում։ Ժողովուրդն է իր լավագույն զավակներին զոհաբերում հանուն հայրենիքի։ Ժողովուրդն է ամենաշատը տուժում թշնամու ներխուժումներից, քանի որ ժողովուրդն է ապրում սահմանամերձ բնակավայրերում, ոչ թե Երևանի կենտրոնում նստած բարձր պաշտոնյան կամ քաղաքական գործիչը։

Ժողովրդի ամենօրյա աշխատանքով է երկրի բյուջեն ստեղծվում, ժողովրդի զավակներն են իրենց գիտելիքները օգտագործում երկրի այս կամ այն հարցը լուծելու համար։

Միաժամանակ հենց ժողովուրդն է ոտքի կանգնում բոլոր ցույցերի ժամանակ, ու հենց ժողովրդի զավակներն են վիրավորվում, ծեծվում ու խոշտանգվում, ժողովրդի զավակներն են տարիներով կալանավորվում ու բանտերում մահանում։

Ժողովուրդն է երկրի և՛ աղը, և՛ հացը, հետևաբար, եթե իշխանությունը անաղուհաց է, գոնե շատ ընդդիմադիրներ այդպիսին չպետք է լինեն։

Ժողովրդին գնահատելու համար նախ պետք է ճանաչել նրան։

Նաիրի Հոխիկյան

Մեկնաբանություններ